Dokuz olmadı ama, 10 gibi harekete geçtik. Araçlar dağcıları, eşyaları ile birlikte 2100 rakıma taşıdılar. 2100 rakımdan ileri, araç yolu yok.
Yükler atlara veriliyor. Parası karşılığında. Üç kişinin eşyası, bir at yükü. Kişi başı Üçyüz TL. 2100 rakımdan alış, 3200’e. 3200’den alış, 4200’e. Dönüş, aksi yönde. Yükünü atlara vermeyen tek dağcı benim, grupta. İki dağcı da ortak taşıyorlar. İki öğretmen. Tırmanış boyunca, en yakın arkadaşım oldular.
Sırt çantamı sırtlayacağım falan derken, biraz geri düştüm. Topukladım. Grup, arada dönüp bakıyor ama, yakın kapatırım arayı.
3200’de kurduk çadırları. Rehber şirket tarafından, burada bir kamp yeri çevrilmiş. Kuru duvar olarak, taşlardan. İçerde bir mutfak, iki yemekhane, dört adet su tankı var. Açık alanda, kazanda, çay kaynıyor. Hemen aşağı bir yere, tuvalet çevrilmiş. Bir de güneş kolektörü var ki, telefonları şarj etmek için.
Derken akşam oldu. Yemekler yendi.
İnsan, acayip bir canlı. Burada bile, çadır yeri kapma yarışı yapıyor. Girmedim dalaşa. Zaten çadır yerleri, kazılarak yapıldığı için çok tozlu. Taşlardan bir set oluşturarak bir çadır yeri yaptım. Eğimli arazide iki gün yattım burada. Yine de, Kestel Kanyonu’nda, dördüncü gün yattığım ilk yerden iyiydi.
İkinci gün, on gibi, 4200 rakıma tırmandık. Amaç, rakım farkına vücutlarımız alışsın.
Ağrı’nın zirvesine çıktıkça hat dikleşiyor. 4200’e tırmanırken, düzenli kol halinde ilerlemiştik, ama dönüşte serbest bıraktı rehber. Batonu toplayıp, başladım koşmaya. Kaç gündür koşamadım, özlemişim.
Üçüncü gün sabah, tekrar yüklendi atlar. Yüklendim sırt çantamı. Tek ağır sırt çantalı olmam, güçlü tırmanış yapmam, diğer dağcılar ve rehberlerin gözünden kaçmıyor. Fısıltılı konuşmalar yapılıyor aralarında.
4200’de, yine kendim yaptım kamp yerimi. Kıç kıça yatmayı sevmiyorum zaten. Aralıklı oluyorum biraz. Bu çadır yerim muhteşem oldu. Bir gece ve öbür gün, üç saat kadar yattığım yer, adeta sardı beni.
Çadır işi bitince 4800 tırmanışına geçtik. Maksat, yine rakım farkına uyum.
Devam edecek…