GÖKYURT SİTESİ

Şehir merkezinden gelirken Sille yolu alt geçidini geçince hemen solda ikinci sıra apartmanlar arasında bir tatlısu çeşmesi vardır. Çeşmenin başındaki Gökyurt Sitesi 7 katlı 21 daireli mütevazı bir apartmandır.
Annemler bir ev almak istediler. Elemelerden sonra beğenilen ev sayısı ikiye indi. Birisi çok geniş ve pahalı diğeri daha mütevazı ve daha uygun fiyatlı idi. Kalbim mütevazı olanda karar kıldı ve Gökyurt Sitesindeki o daire alındı.
Yaklaşık 22 yıl orada oturdum. Ev alırken ne kadar isabetli bir karar verdiğimi ilerki yıllarda çok daha iyi anlayacaktım.
Başlangıçta komşularımla doktora çalışmalarım yüzünden pek ilgilenememiştim. Daha sonra yavaş yavaş yakınlaştık. Zaten 7 tanesi yalnız yaşayan bayanlardı. Bazen apartmanın ismini “Şen Dullar” yapalım deyip gülerdik. Aslında hepimiz çileli hanımlardık. Kim müsaitse orada toplanır, konuşur dertleşirdik. Az çok hepimiz birbirimizi sever, her işte yardımlaşırdık.
Kampüs uzak olduğu için; kızım kreşten benden 2 saat önce gelirdi. Elif belli bir yaşa gelene kadar yıllarca iki komşum ona göz kulak oldular. Bu durumu organize eden de yine ablalarımızdan birisiydi.
Yalnız kalmayalım diye Ramazan aylarında birlikte iftar yapardık. Tüm yemekleri Gülşen abla hazırlardı. Şimdi hepsi ona rahmet olsun inşallah. Depremde korktuğumuzda yine gelip bizde kalmıştı. Kendisi bankadan emekli bilgili ve görgülü birisiydi.
Tüm komşular gecenin üçünde bile birbirimizin kapısını çalardık. Atalarımız boşuna “Ev alma komşu al” dememişler.
Apartmandaki herkes sanki kan bağı ile bağlıydı.
Bunun adı “komşuluk” idi. Herkes yine farklı kişiliklere sahipti ama bir bütünlük, bir samimiyet vardı.
Onlardan vazgeçemediğim için başka bir yere taşınmayı düşünmüyordum. Lâkin felç olan babam yanıma gelince 6. katta çok sıkıldı ve bahçeli, yere yakın bir eve taşınmak istedi.
Bunun üzerine aynı mahallede bahçesi olan bir sitenin giriş katına taşındık. Burası gerçekten babamın bakımı için ideal bir yerdi. Geniş kullanışlı bir ev, güzel bir bahçe… Her şey muhteşemdi.
Tek bir şey yoktu; komşuluk.
Neler yaptım ama karşı komşumun direncini kıramadım. Görüşmek istemediğini her haliyle belli ediyordu. Babam kimsenin selam vermediğinden şikâyet eder üzülürdü. Hepsi çok dindar gözüküyorlardı. Bir selamı niçin esirgiyorlardı acaba.
Selamlaşmak insan olmanın gereğidir. Belki sıcak bir selam yetecektir bir gönlün hoş edilmesine dolayısıyla Allah’ın rızasına..
Her evin karakterini belirleyen bir sürü faktör olsa da orayı düz beton yığını olmaktan kurtaran ana özellik komşuluktur.
Gökyurt Sitesi dendiği zaman iki şey gelir aklıma:
Birincisi yağmurda görünen manzara, ikincisi Gülşen abla, Asuman abla, Firdevs abla ve diğerleri…
İlk ikisini kaybettim malesef. Oradan geçerken aklıma geliyorlar ve kalbim başlıyor ağlamaya…
Bunca destek, bunca sevgi kuvvetli bir bağ oluşturmuş aramızda.