“Türküz” diye övünüyoruz ya, sözcüklerin Türkçesini kullanmakla da övünebilsek, ah!..
Şunu söylemek istiyorum:
Hem Türk olacağız, hatta bu yüzden gurur duyacağız, hem de Türkçesi varken sözcüklerin Arapçasını, İngilizcesini, İtalyancasını kullanacağız!
Ne mi fark eder? Kendimizi yadsımayız en azından.
Aslında dilimizin böylesine kuşatılmasında hepimizin sorumluluğu var, ama asıl sorumlu olan çarpık düzendir, eğitim sistemidir.
Kitaplar “alaka” yazarsa, öğretmen “alaka” derse, öğrenci nasıl “ilgi” desin ki?..
Televizyonun başında uyuyakalan bir toplumuz. Televizyonlar “şölen, şölen” derse, halk “şenlik” demez ki, nasıl desin, niye desin?..
İlle Mustafa Kemal bilinci, anadil bilinci, dilde de bağımsızlık bilinci… Bunlar da bu bilinçlere dayalı bir eğitim sistemiyle oluşur ancak.
Bu yüzden bir bir tümüyle kimseyi eleştiremeyiz, haksızlık olur bu, neden/sonuç ilişkisini bilmemek olur.
Peki ne zaman eleştirebiliriz bir bir’leri? Türkçesini bilip de yabancısını kullanınca.
Birçok arkadaşım “şelale/ şellale” yerine çağlayan diyor artık. Ne sevindirici!
İşte size on sözcük bugün:
Sponsor: destekçi
Aktüel: güncel
Alternatif: seçenek
Ambulans: cankurtaran
Anons: duyuru
Mesaj: ileti
Modern: çağdaş
Egoist: bencil
Fotoğraf makinesi: andurduran
Aidat: ödenti

Bir tümceyle sözün özü, Türkçesi varken yabancılarını kullanmayalım.
Ve göreceksiniz o zaman kendinize güveniniz artacak, Türkçeyi daha bir seveceksiniz, hatta kendinizle gurur duyacaksınız ve hatta başkalarına örnek olmak için caba göstereceksiniz ve de doğru ve güzel olan için direneceksiniz…
Bir deneyin!..