Geçen sayıdan devam…

Hangi bilim dalında olursa olsun bilim yapmak çok uğraş, zaman, olanak gerektirir. Ayrık örnekler hariç bilimsel araştırmalar, geniş genel kitlelerin pek ilgisini çekmez. Yine ayrık zamanlar hariç hemen her zaman, bilim emekçilerine zaman, olanaklar yetmez. Esas olarak bu nedenlerle ve daha birçok nedenlerle bilim yapmak, zor iştir. Buna rağmen insanlığın yüz akı insanlar, bilim yapanlardır.
Ey insanlığın yüz akı bilim insanları, saygıyla eğiliyorum önünüzde!
Bilim insanı değilim. Akademik kaygı taşımıyorum. Titus Livius sendromum da yok. Burada yapmaya çalıştığım şey anlamında da kendimi tanımlamayacağım. Zamana bırakıyorum tanımlama işini. Zaman tanımlasın.
Ayrık bir iş insanıyım, meraklıyım, bilimsel ahlaka uyuyorum, öncül atalarım gibi bir noter de bulmayacağım. Üzerine yazdığım topraklara dair benden önce derin şeyler yazılmamış. Gelecekte yazacak olanlar daha derin şeyler yazsalar bile benim yazdıklarımı da dikkate alacaklardır. Umarım benimde bir Çiçero’m olur. Yazdıklarımı tarih bilimine kısmen de olsa yakın bulur. Binlerce yıl sonra Kavaközü çevresine/Ketis’e ışık tutabilirsem, sorumluluğumu yerine getirmiş olacağım. Bu amatör çalışmalarım, beni Kavaközü/Ketis’in oğlu yapar mı bilmiyorum, umarım unutulmamamı sağlar.
Fiziki olarak yaşadığım zamanlarda bilimsel yazma yönteminin, ilgili kurullarca/yayın kuruluşlarınca belirlenmiş kalıpları var. Araştırmacı bilgilerini bu kalıba döker, danışmanına danışır, bir kısım düzeltmeler yapılır. Araştırma öncelikle şekil olarak kontrol edilir, uygunsa üst kurulların önüne çıkılır. Buna bir diyeceğim yoktur. Bir yerlerde dediğim gibi akademisyen değilim. Yanı sıra her bilim dalının kendi gelişim yöntemini belirlemesine saygılıyım. Diyeceğim şudur; yaşamımın hiçbir döneminde hiçbir konuda her hangi bir kalıba girmedim. Özgün, kuralsız, özgür olmak yöntemim ve karakterim oldu. Ayrık olmaya da devam edeceğim. İşte bu nedenle Ketis konusunda da alıntılamalar, kaynak göstermeler yapmadan, her zamanki yöntemimle bahsetmeye başlayacağım.
Tarihçiler çoğu zaman bir nesnel durum üzerine farklı şeyler yazarlar. Bunda şaşılacak bir şey yok, sosyal bilimlerde bu kaçınılmazdır. Bunun nedenleri konumuz dışı olduğu için bu çeşitlenmenin, Ketis üzerinde de görüldüğünü yazarak giriyorum konuya.
Ülkemizde diğer birçok konuda olduğu gibi istisnalar hariç, tarih başlığında da ana bilgi kaynağı hala batılı araştırmacılardır. Batılı bir avuç coğrafyacının, on dokuzuncu yüzyılda yapılmış, Anadolu tarihi coğrafyasıyla ilgili bulguları alıntılanıp duruyor, Ketis konusunda da. İlgili bilgilerden de yararlanıp, yeni bulgulara ulaşmaya çalışan yerli araştırmacılarımız olmuşsa da, Ketis hala el değmemiş gibi duruyor.
Hemen belirtmeliyim ki, bu konuda emek veren batılı bilim insanlarını saygıyla selamlıyorum. Önlerinde eğiliyorum. Benim çıkış bilgilerim de onlardan, ancak bu insanlar ülkelerinden sınırlı zamanda, sınırlı olanaklarla hiç bilmedikleri bu topraklara gelerek bilim yapmışlardır. Bu konular gözetilerek, benzer tahkimle yapılan çalışmalara daha bir anlayışlı yaklaşımla bakmak gerekir derken, eleştirel yaklaşmaktan kaçınmamak gerekir, diye düşünüyorum. Yabancı araştırmacılar için durum böyle iken bu günün koşullarında, herkesin ulaşabileceği, Türk araştırmacılar da var Ketis konusunda kafa yoran. Daha uzun aralıklarda ilgili çalışmaları yürüten, Türk araştırmacıların bulguları da batılıların bulgularından daha ileri gidememiş durumda.
Öte yandan biliyoruz ki, yazacağımız coğrafyada her çalının dibine baş koyup, suyunu içip, havasını içimize çekip, bahse konu dönemi ve olayları yaşamamışsak, taşla toprakla konuşmamışsak, gerçeğe ulaşmak mümkün değildir. Kanatimce Ketis’e dair olmayanda bu yan.
Ketis’in oğluyum ben. Ketis’in içlerinde kuzey sınırlarına yakın bir bölgede kadim kent Punura’da Dünyaya geldim. Punura bu günkü Kavaközü Köyü’nün Yağlı Yaylası’dır. Buralarda büyüdüm, buralarda yaşarım. Her çalısının dibinde başımın her metre karesinde ayağımın izi var.

Devam edecek…