Geçenlerde Adana’dan bir arkadaşım aradı.
“Seni de kıskananlar oluyor mu hiç, bunu hissediyor musun?” dedi.
“Olmaz olur mu, vardır herhalde!” dedim ben de. Arkasından da düşünmeye başladım.
İnsanlarda “sezme”, “hissetme”, “satır aralarını okuma” diye bir algılama vardır. Kimisinde yoğun olsa da, eh, birazcık bende de vardır bu!
Kıskanmak daha çok aynı ya da benzer işi yapanlar arasında oluyor. Bilinir ki küçük yerlerde çekememe, dolaysıyla da kıskanma dürtüsü daha bir fazladır. Herkes birbirini bilir ya. Biraz da, “ben yapamıyorsam başkası da yapamasın” anlayışıdır bu. Bencillik ve yetersizlik içerir.
Ama ben bütün bunları doğal karşılıyor, çok önemsemiyor, “insana özgü bir şey” diyorum. Çünkü çevremde yüzlerce insan var; hepsinin bilinci, birikimi, eğitimi, düşüncesi, dünyaya bakışı, insan ilişkileri, psikolojisi, huyu suyu, dostluk arkadaşlık anlayışı farklı farklıdır.
İşte bu yüzden de bir insanın bir insanı kıskanması çok doğaldır.
Burada önemli olansa kıskanmanın niteliğidir, artı ya da eksi oluşudur.
Bunu önemsiyorum ben.
Tabi konu biraz da yazın (edebiyat) dünyası.
Bakın ben de kıskanıyorum kimi insanları, kimi dostlarımı.
Ama benim kıskanmam farklı bir kıskanma…
Şöyle:
Diyelim ki bir arkadaşım Göksu’nun fotoğraflarını çekerek bir sergi açtı, çok da başarılı oldu. Çok sevinirim bundan, kutlarım arkadaşımı, destekler yanında olurum. Onun başarısız olması için asla bir kıskançlık olmaz içimde.
Ya da bir arkadaşım çoluk çocuk her hafta doğanın bir köşesine nefes almaya gidiyor. “Ben niye böyle gidemiyorum” diye onu kıskana kıskana alkışlarım.
Benim buradaki kıskançlıklarım, “arkadaşlarım yapıyor da ben niye yapamıyorumdur”!?
Olumluluk yüklüdür bu kıskanmalar, artı yüklüdür.
Kim olursa olsun, içinde kötü niyet, çalma çırpma, hile hurda yoksa, herkesin alın teriyle başarısını alkışlamak, bundan mutluluk duymak, buna destek olmak benim sorumluluğum, görevim ve sevincimdir.
Pulu parası olanları, gürül gürül para harcayanları da kıskanmıyorum asla. Eleştiririm belki.
Varsın birisi beni “eksi” yönde kıskansın, hiç dert etmiyorum bunu, hiç.
Kim bilir, belki de “kamçılama” yararı oluyordur bana, bol bol.
Sevgi nice eksilerin çözüm yoludur. Sevginiz içtense ve de bilinçliyse eksiler daha zor konar üzerinize. İnsan doğanızda olsa bile sevgiyle, eğitimle ve bilinçle arınırsınız.