Sertavul püfür püfür poyraz! Avarlar, ağaçlar cin çarpığı!
Mut da böyle, eminim ki Silifke de…
Zaten başladı mı poyraz, kolay kolay durmaz…
Ya Karaman? Buralar yıkılırken çıt çıkmaz Karaman’da. Kaç yaşadım bunu, biliyorum.
Sanki bunu bir daha kanıtlarcasına Karaman’a gittim geçen gün.
Aman aman, aman ki aman! Karaman daha bir delirmiş!
Kim durdurabilir artık içimdeki deli, tatlı poyrazı!..
Derken gözüme kestirdim birisini:
“Arkadaş buralı mısın sen?”
“Doğma büyüme buralıyım.”
“Bu Karaman’a ben yüz iki yıldır gelip giderim, hiç böyle poyrazlı görmedim.”
“Olur olur, ara sıra olur böyle.”
“Yahu yüz iki yıldır gelip gidiyorum, hiç görmedim.”
“Demek ki denk gelmemişsin sen arkadaş.”
“Yüz iki yılda bir kez denk gelmez mi insan yahu, yüz iki yıl bu?”
“Gelmemişsin demek ki. Bundan daha serti bile olur bee!..”
Araya araya bulmakta uzmanım! Neredeyse 102 kez 102 diyeceğim adama. Pes edip yürüdüm. On metre ancak gitmiştim ki, arkamdan bir ses, o:
“Yahu sen kaç yaşındasın da arkadaş!?..”

+++

Altmış yaşlarındaydım o yıllarda daha…
Üç diplomalı birisi yaşımı sordu:
“Yaş kaç Hocam?” dedi.
“Yolun yarısı” dedim ben de.
“Otuz beş mi?” dedi bu kez de.
“Çok oldu, yedi sekiz inmelisin bence!”
Ne diyeyim başka!..