Pandeminin başladığı 2020 yılının ilk ayları Mordoğan Aden Huzurevinde müdürlük yapıyorum. Covid-19 virüsü hakkında hepimiz çok az şey biliyoruz, henüz Türkiye’de hiç vaka görülmemiş (O zaman basında yazılan.)
Genel olarak toplumu ilgilendiren pandemi gibi durumlarda her ne kadar bazı önlemler alınsa da, toplum olarak bize zararı dokunmadıkça pek önemsemeyiz.
Türkiye’de vakalar görülmeye başladığı zaman, tedbir amaçlı yaklaşık 40 yaşlıya ve tüm personellerimize test yaptırdık. Hiçbir bulgu olmadığı halde ben dahil 6 personelimizin pozitif çıkması üzerine filyasyon ekibi testi pozitif çıkan personellerin sorgulamalarını titizlikle yaparak izolasyon sürecini başlattı. Bu süreçte tüm Mordoğan halkı meraklı bakışlarla huzurevi bahçesinde yaşananları seyretti. Personel lojmanının olduğu bina ve çevresindeki tüm komşular, yaklaşık 1-2 ay yazlıklarını boşaltıp İzmir’e gittiler. Huzurevinin kapılarını dış dünyaya tamamen kapattık. Çalışabilecek durumda olan diğer personellerin ise evlerine gidişlerini yasakladık. Bu arkadaşlarımız tam on beş gün boyunca gece-gündüz yaşlıların sağlık, bakım ve diğer tüm hizmetlerini yerine getirebilmek için özveriyle çalıştılar. Süre bitiminde ise, dışarıdaki personellere test yaparak negatif olanları 15 gün süreli çalışma için huzurevine aldık. Yaşlı yakınları, ziyaretçiler, acil durum dışında teknik hizmet dahil hiçbir görevliyi huzurevine kabul etmedik. Çünkü bize emanet edilen 40 kişinin hayatı bizim için sevenleri, yakınları için çok kıymetli.
Şu anda insanlar bir tek testi yaptırmak istemezken biz 15 ay boyunca hizmet verdiğimiz yaşlıları korumak ve risk oluşturmamak için kuruma her girişte, her hastane dönüşü, riskli gördüğümüz her durumda personelimize test yaptık. Sadece ben bu süreçte 50 defa test oldum.
Bazı vardiya girişlerinde dışarıdan gelecek personellerin pozitif çıkması sonucu az kişi ile çalışmak zorunda kalarak zor günler geçirdik. Bir seferinde pozitif çıkan ve bu personellerle temaslı olması nedeniyle huzurevine alamayıp evinde izolasyona gönderdiğimiz personeller ve onların yerine yeni işe aldığımız her personelin de pozitif çıkması sonucu geçirdiğimiz zor zamanları asla unutamam. 40 yaşlıya bir hemşiremiz gündüz, ben gece yanımızda sadece bir bakım hizmeti görevlisi ile birlikte; sağlık, bakım, temizlik, beslenme, sosyal hizmet dahil tüm hizmetlerini bir hafta boyunca yerine getirmek durumunda kaldığımız süreç bunlardan sadece biri. Üstelik tulum, çift eldiven, çift maske, bone giyinmiş olarak.
On beş ay boyunca yoğun iş temposu ve on beş gün kapalı vardiyalı olarak çalışmaya dayanamayarak, işten ayrılan personellerin yerine yenisini bulamadığımız, bulduklarımızın pozitif çıkması!
Bir vardiyanin henüz ilk günleri. Bahçe giriş kapısından sesler yükseliyor. Kapıya gittiğimde bir görevli bayanın eşi kapıya dayanmış eşini eve götürmek istediğini onu zorla tutamayacağımızı söylüyor. Eşi kapıya gelen görevli arkadaşımıza problem varsa çıkabileceğini söyledim; ancak bayan ”Sürekli dayak yiyorum eve gitmek istemiyorum” diyerek çıkmak istemedi. Kapıdaki beyefendiye ”hanımefendi şu anda görevli çıkamaz ” diyerek bir kadına şiddet vakasının önüne geçmek istedim. Ancak beyefendi bahçe kapısı üzerinden atlayarak üzerime yürüdü. Bir ay boyunca sağ elimi kullanmama engel olan bir darp yaşadım. Süreç içinde haber verilen güvenlik görevlileri olaya müdahale ettiler. Ve tabi ki her tür yasal haklarımızı kullanarak kişiden şikayetçi olduk.
Pandemi sürecinde bize emanet edilen büyüklerimizi koruyabilmek uğruna evimizi, çocuklarımızı, anne babamızı aylarca görmedik
Sosyal yaşamımızı, en önemlisi birçok meslektaşımızı ve yakınımızı kaybettik.
Pandeminin başlamasından bu yana 2,5 yıl geçti. Şu anda geldiğimiz nokta; insanlar hiçbir durumda maske takmıyor, öksürüp aksırırken ağzını kapatmak ihtiyacını hissetmiyor, enfekte olan kişiler ev dışına çıkamayacakları için test bile yaptırmıyor.
Ekonomik ve sosyal nedenlerden dolayı toplu kapanma süreçlerinin hepimizi ne kadar olumsuz etkilediğini yine her olayı olduğu gibi ne kadar da çabuk unuttuk. Enfekte olan insanlar dışarıda rahat rahat virüs saçarken insanlara bulaştırabileceklerini hiç mi düşünmüyorlar.
Bir kişinin hasta olma maliyeti sağlık, sosyal, maddi, manevi ve daha birçok şey!
Maskesiz, tedbirsiz, hiçbir şey yokmuş gibi davranan insanlar görüyorum her yerde!
Anlayamıyorum başkalarını düşünmüyorsunuz, ama sizin hayatınız da mı bu kadar değersiz?
Ben covid-19’dan korunmayı trafikte araba kullanırken, karşınıza çıkan herkesin hatalı davranabileceğini düşünerek tedbirli olmaya ve tüm riskleri sıfırlamaya benzetiyorum.
Sizin hayatınız sizin için değilse bile sevdikleriniz için inanın çok kıymetli.