Köprü dediysem, uzun boylu değil. Yerine göre, büyüklü küçüklü büzlerden konup, üzeri toprak malzeme ile kapatılanlardan. Bir iş insanı da olarak, ülkeme, insanıma, hele de bu muhteşem yola, hiç uygun görmediklerimden.
Ümit Hoca ile konuştuk. Grubun yürüme kararlılığı iyi, ama yorgunluk belirtileri var. Günler kısa.
Kulüp için keşif yaptığımızda, Lale Köyü içinden geçmeyi öngörmüştük. Yaklaşık dört kilometre bu hat. Pers hattını takip edersek, iki kilometre daha kısa ileride kalan yol.
Biz sohbetlerken ekip de doluştu köprüye. Geriden gelenler de gelmiş oldu.
Pers hattına vurduk. Kuzey doğu yönünde geçiyoruz köprüyü. Çok sürmüyor, elli metre kadar ileriden doğuya yöneliyoruz. Burası bir vadi. Tabanı bin iki yüz rakım, varış yerimiz Kaynar bin dört yüz rakım, tahminlediğim. Dar vadi güneyden yükseltisi görülebilen, kuzeyden görülemeyen dağ uzantısı ile çevrili. Kış sularının doğu batı yönünde aktığı yatağın kuzeyinden yükseliyoruz. Etraf yine ağaçlık, daha seyrek olsa da.
Bolca alıç ağaçları var yine yol boyunca. İriliğinin, olgunluğunun, “ye” davetinin zirvesinde olan. Yiyoruz.
Biraz ilerleyince, yol hattının güneyinde kalan elma bahçeleri var. Bu mevsimde çoktan hasat edilip ambarlanmış olması gereken. Dallarında kalanlar ile birlikte, çuvallara doldurulmuş meyveleri olan. Belli ki yurdum insanının Pers Yolu’nda da işleri iyi gitmiyor.
Buralara, Kaynar kamp alanının muhteşem kar suları ulaşmış ki, bu elma bahçeleri var. Bu rakımlarda su olmaz ise, meyve büyümez.
Dallarda meyve kalmış olması, “gözden çıkarılmış” fikri ile elma yemeye yöneltti ahaliyi. Katıldım ekibe. Oldum olası, çoookkk severim bu muhteşem meyveyi, hele de kırmızısını!
Biraz ileride, güney sırtların ortalarında, bir koyun sürüsü belirdi. Çoban da iyi kötü seçiliyor. Lale Köyü’ne gelin gelen Şerif halamdan akraba düştüğümüz, daha önceki Pers Yolu yürüyüşlerimizden tanış olduğum, emekli olmasına rağmen çalışma aşkı ile dolu, bunun için küçükbaş hayvan üretimi yapan, yaşam enerjisi dolu, Kaynar sakini. Daha önce evine davet etmiş, gidememiştik. Uzakta olsa, selamsız geçilmez.
“Akraba sen misin?” diye bağırdım, duyabileceğini ön gördüğüm yüksek sesimle.
“ … benim ben. Ülen sen gene buralarda mısın?” diye geldi cevap.
“… Akrabalar nasıllar”la devam etti.
“ … Çok selam söyle!” ile bitti.
Enine boyuna bir tanış olmasa da, yaşam enerjisi, kararlılığı, samimiyeti ile etkili Pers Yolu dostu görmek etkiledi beni. “… Sana kolaylıklar, hoşça kal” derken, kimse farkına varmasa da sesim karıncalanmıştı. Gözümün önünden, karşı kıyıdaki bu yaman adamla, ilk çocukluğum, Bulgurcular Sokak, Civciv Mahallesi, … geçti gözlerimin önünden.
Bir ara yol çatallaştı. İlerden, “Bukay Hocam”, diye seslendi Ümit Hoca. El işaretleri ile, “… ne tarafa gideceğiz?” diye soruyordu. El işareti ile cevapladım. “Doğuya.”
Derken, Kaynar kamp alanı göründü. Hani hiç beklemediğin bir anda çıkıverir ya bir şeyler, öyle. Söğüt, kavak, alıç, ardıç, karamak ağaçlarıyla. Boz toprağı, akan çeşmeleriyle. Çeşmelerin güçlü akan sularının oluşturduğu, Minik Kaynar Çayı’yla.
Ta ileriden, en önden, yanıma kadar, bana döndü bakışlar.
“… Geldik mi ?”
Geldik.
Bir sevinç, bir sevinç. Ekipman olarak, profesyonel anlamda, donanımlı olmayan ekip, şahane bir yürüyüş çıkartmıştı. Onları onurlandırdım, kutlayarak.
Murat Hoca, kamp alanında, bekliyordu bizi. Pers Yolu araçlarıyla beraber.
Kamp ateşi yanmış, hafiften dumanla kaplarken etrafı, sucukların pişirileceği mangal için kömür oluşmuş. Ekibin gözü, hazır durumdaki çayda! Çay bardakları dolduruldu. Derken mangala alındı kömürler. Elinde maşa, başında Ümit Hoca. İçtikleri çaylar ile ateş çemberinde ısınan yüzler, içine almak için sucuklarını, ellerinde ikiye ayrılmış ekmekleri ile sıraya girdiler.
Derken, muhteşem bir müzik kapladı Kaynar’ı. Bir müzisyen var ekipte. Vadide dalgalanıp, türlü ağaçlar arasından, mavi gökyüzüne uzanan.
Bir zeybek çıktı ortaya. Kahramanmaraş tarafındanmış. Döndü döndü, diz vurdu. Kalktı, meydan okudu! Derken, bir zeybek daha, dişisinden.
Büyüdü toy…
Pers Yolu oldu.