İKİ ESKİ GÜZEL

Dünya oluşurken herkese bir yer verilir…
Balık der ki, “bana denizi verdiler, uçsuz bucaksız, kimse bulamaz beni…”
Güvercin der ki, “bana kayayı verdiler, kimse çıkıp bulamaz beni…”
Baykuş da der ki, “usu (aklı) kime verdiler usu? İnsana. Ohooo, bir solukta bulur sizi, bir solukta!”
+++
Nasıl olduysa bir gün, aslanla kedi dağda karşılaşırlar. Kediyi gören aslan önce bir şaşkınlık yaşar, sonra bakar bakar, tepeden tırnağa süzer kediyi;
“Yahu sen kimsin? Tıpkı bana benziyorsun, benim çocuğum gibisin, ufacık tefeciksin, minnacık bir şeysin. Ama çocuğum değilsin. Kimsin sen?”
“Beni tanıyamadın mı dayı? Ben senin yeğenin olurum.”
“Yooo!” Madem yeğenimsin, niye bu kadar küçüksün öyleyse?”
“İnsanı tanıyor musun sen insanı? Beni bu duruma o getirdi işte. Bir tanısan, seni de bu duruma getirir.”
“Ne diyorsun sen, ben koskoca ormanın kralıyım, bana ne yapabilir ki!”
Az sonra bir insanla karşılaşırlar. Kedi hemen gösterir;
“İşte insan bu.”
“Sen bu benim yeğenime ne yaptın da böyle küçücük kaldı?”
“Buna yaptıklarımı sana anlatırsam kesin bana saldırırsın. Onun için seni bağlamam gerekir. Değilse anlatamam.”
Bağlanmayı kabul eder aslan. İnsan da bir iple aslanı bir ağaca sara sara sarar. Elindeki çaltı sopasıyla da alamadın mı veremedin mi, bayıltıncaya kadar dayak atar aslana. Kıpırdayacak hali kalmaz aslanın. İpi çözer kedi. Epey bir sonra, acılar içinde gözlerini açar aslan;
“Haklıymışsın yeğen beee!”