İbrahim Uysal Ankara’da bir şirketin müdürü. Gerçi şimdi emekli oldu ya. Gencali köyünden olur kendisi ve yıllardır Mut Çıtlık sürdürümcüsü. Bir gün beni aradı:
“Hocam derginin bir sayısının basım giderlerini de ben karşılamak istiyorum.”
Çok sevindim tabi, teşekkür ettim kendisine.
Dediği gibi sayının birisinin basım giderlerini karşıladı.
Aradan birkaç ay geçti geçmedi, bir telefon daha geldi:
“Ben İbrahim Uysal’ın kızıyım. Mut Çıtlık dergisinin bir sayısının basım giderlerini de ben karşılamak istiyorum.”
“Babanız karşıladı ya birisini.”
“Babam ayrı ben ayrıyım.”
Şaşkınlığım ve sevincim birbirine karıştı.
Diyeceğim o ki, bir sayısını da o karşıladı.
+++
Mut Çıtlık Dergisi ilk sayısıyla birlikte Mut’un kültür sanat simgesine dönüştü. Hepsinin başı Mut Çıtlık; Doğa Grubu, Türkü ve Sanat Müziği Korosu, Tiyatrosu, Şiir Yarışması, Kaval Çalma Yarışması, Karacaoğlan Türkü Geceleri, başka Karacaoğlan etkinlikleri, imza günleri, sergiler, Ankara, İstanbul, İzmir, Mersin, Adana gibi kentlerdeki etkinlikler… Yani yüzlerce etkinlik. Bunu kimse yadsıyamaz.
2022 başlarında Mut Kent Konseyi kuruldu. Kimseyi çağırmadılar Mut Çıtlık’tan! Alındık mı, asla?!
+++
Mut Çıtlık anısı değil ama tam da yeri gelen ve de yukarıdaki iki anıya ipucu oluşturan bir anı daha: 90’lı yılların başı. Kelceköy’de öğretmenim. Okul müdürü Hüseyin Küçük emekli oldu. Yerine beni vekil gösterdi, öğretmenlerin en kıdemlisi de benim zaten. Toplam 4 ya da 5 kişiyiz. Milli Eğitim beni değil başka birisini müdür yaptı.
Bugüne kadar asla ve asla koltuk peşinde koşmadım. Ama bütün Kelceköylülerin hoşgörüsüne sığınarak şöyle de takıldım durdum: “Beni “Kelceköy’e” bile müdür yapmadılar” ya da “Ben “Kelköy’e” bile müdür olamadım!..”
+++
Yanılmıyorsam Mut Çıtlık Doğa Grubuyla, Sarıkavak Köyünün Ihtı yaylasına gideceğiz. Demirbaşlarımızdan Ali Tülü de adını yazdırdı ama kalkış saatimizin 15 dakikayı geçmesine rağmen gelmedi. Taa Köselerli’ye vardık ki, bir telefon;
“Hocam ben dalmışım, geldim ama siz yoksunuz.”
“15 dakika bekledik ama sen gelmedin Ali Abi.”
“Geleceğim Hocam, beni bekleyin!”
“Yahu Ali Abi, biz taa Köselerli’ye geldik, nasıl bekleriz seni, nasıl geleceksin?!”
“Geleceğim diyorsam geleceğim Hocam!”
Bekledik.
15 dakika ya oldu ya olmadı. Bir taksi önümüzde zıngadak durdu.
Dostluktu, dayanışmaydı, doğa tutkusuydu, özgürlüktü aslında gelen…