(Yaşamalı Sertavul Çöplüğü / Köpek değil, insan sergisi bu)

Sertavul Yaylasındaki Özgürlük Yolum bu sabah kırgın kırgın bana; hiç gülümseme yok yüzünde, suratı asık, coşkusuz, günaydınıma bile sessiz!.. İlk kez böyle görüyorum onu.
Otuz yıllık yürüyüş yolum, bilmez miyim, bir solukta anladım sıkıntısını! O da çözüldü zaten; sözcükleri göz damlalı göz damlalı: “Koskoca biz yaz geçti, burayla ilgili bir tek yazı yazmadın bu yıl daha, bir tek!”
Haaa!..Özür diledim ama dağlar kadar haklı!..
Derken, üç tane tümce uçup gelip beynime kondu. Unutmayayım diye üçünü de durmadan yineledim, süsleyip püsledim, üzerlerine unutulmaz renkler sürüp kokular serptim.
Kalem kağıt almayı hep unutuyorum evden çıkarken. Telefonumu zaten almıyorum. Alsam bile not alacak bir uygulamam yok, olsa bile gözlerim ve güneş buna izin vermiyor artık…
Yürüyüşten sonra yarım saat parktaki spor aygıtlarında çalıştım. Bir yandan spor coşkusu, bir yandan bellek silgisiyle savaş, eve varınca koştum kaleme kâğıda, yarı yarıya yok yine o yıldızlar, o çiçekler, o güzelim buluşlar…
+++
Özgürlük Yolumun ilerisi/aşağısı Sertavul çöplüğü. Mut’ta çöp arıtma sistemi olmadığı için bir yıldır Mut’un çöpü tırla her gün Silifke’ye gidiyormuş. Sertavul’un çöpleri gitmiyor, buradaki çöplüğe dökülüyormuş daha. Buraya döküldüğünü zaman zaman görsem de, öyle çok sevindim ki buna, Silifke’ye gitmemesine!.. Çünkü bu çöplük Sertavul’un kuşlarına; akbabalarına ve kuzgunlarına (kartal iki yıldır kalmadı sanki) ve de köpeklerine lokanta, beslenme yeri. Köpekler belki ama, bu kuşların yaşaması bu çöplüğün yaşamasına bağlı. Aynı zamanda temizlikçi bu kuşlar. Bu yüzden de bağırıyorum, yaşamalı Sertavul çöplüğü!
+++
Bizim sokak başında bahardan beri üç dört tane köpek var. Çok yer dolansalar da özellikle bizim buralarda yaşıyorlar. İçlerinden birisi anne, üç tane de eniği var. Sonra enik sayısı ikiye düştü. İnsanlara değil, araçlara saldırdı köpekler. Derken iki enik de yok oldu.
İki ay kadar sonra yeni bir köpek sürüsü ortaya çıktı. Dört beş tane bunlar da. Bunlarında üç eniği var. Bu eniklerin ve de köpeklerin başına da aynı kış geldi. Enikler bir bir kayboldular. Ama köpekler buraları hiç terk etmedi, hep buralardalar.
Bugün yürüyüşten gelirken bir daha baktım yol boyunda yatan bu köpeklere. Sanki yaşamıyorlar, birer et kemik yığını hepsi, gözleri bomboş, yamyaş damla izi, analarına sövsen sessizler! Aslında köpek sergisi değil, insan sergisi bu!
Aşağıda bir sürücü, yoldan korka korka geçen bir köpeğe düddüt korna çalıyor!